سوسک!

با نام خدا

امروز (82/2/26) در آشپزخانه‌ي ساختمان شهيد مطهري در مدرسه‌ي معصوميه بودم كه ناخودآگاه يك سوسك زير پايم ماند و له شد و تركيد (تق صدا داد). مطمئن بودم كه مرده است. نشستم و در حال تماشاي سوسك بيچاره چند دقيقه‌اي به مسأله عمر و مرگ و اين‌جور مسائل فكر مي‌كردم كه شايد يك روزي هم عمر ما اين‌طور غيرمنتظره و فجيع به سرآيد! در اين حال بودم كه ديدم پاي سوسكه تكان مي‌خورد. تكان‌ها بيش‌تر شد و كمي ديگر بلند شد و تكاني به خودش داد و راهش را گرفت و رفت!

من از اين حادثه دو درس گرفتم؛ اول اين‌كه سوسك‌ها خيلي سگ‌جان هستند (همان‌طور كه معروفند) دوم اين‌كه دامنه‌ي اميد خيلي گسترده‌تر از چيزي است كه ما فكر مي‌كنيم. به اين زودي‌ها نبايد از كسي يا چيزي نااميد شد (آخر من از متلاشي شدن سوسك ناراحت و از خوب شدنش به‌كلي نااميد بودم!)

چرا خدا مشکل همه‌ی بنده‌هاشو حل می‌کنه جز ما؟!

پرسش
چرا خدا مشكل همه‌ی بنده‌هاشو حل مي‌كنه جز ما؟ مي‌فرماييد حكمته؟! اينه كه صبرمون لبريز بشه؟! به گناه بيفتيم؟! بفهميم ايمانمون ضعيفه؟! به خدا فهميديم! ديگه نمي‌تونم اين‌همه مشكلاتو تحمل كنم! ديگه خسته‌م! چي مي‌شه خدا به ما هم عنايت كنه؟! تا كي اميدواري؟! پس كي جواب؟! از شراب‌خوارها، حريم شكنا و خيلي‌های دیگه كم‌تر شديم!! كسي هم نيست حالمونو خوب كنه. رسم خدا اينه؟!
از اين‌جا مونده از اون‌جا رونده‌ايم!! چون طرف خداييم، رسم مردان اين دنيا تحمل عفت و حجاب كسايي مثل ما رو نكردند و ماها رو پس زدند! و چون پيش خدا روسياهيم رسم دنياي آخرت ما رو مي‌سوزونه! پس چه تفاوتي بین من و اوست؟؟!! جز اينكه او حداقل اين دنيا رو داشت! پس كي از اين مخمصه نجاتمون مي‌ده؟
به خدا ديگه خسته‌م! به فاطمه‌ي زهرا اگه ايمان نداشتم دخترفراري بودم! نمي‌دونم چه حكمتيه به اين بلا افتادم؟!! اي كاش مي‌مردم و خلاص مي‌شدم.
خدايا ديگه تحملشو ندارم. از اين موقعيت نفسم داره بند مي‌یاد. تو كه زندگي ندادي! مي‌شه لطف كني مرگو عيدي بدي؟؟؟ نجاتم بده خواهش مي‌كنم خدا!