اسراف نان

بسم الله

امروز صبح بعد از صرف صبحانه چشمم به اضافات نانی افتاد که کنار سفره ریخته بودم و به ذهنم رسید که مطلبی در این باره بنویسم.

اگر به این خرده‌های سوخته در تصویر زیر خوب دقت کنید، خواهید دید که دیگر این‌ها حتا برای حیوانات نیز قابل استفاده نیستند. وقت‌هایی که من سفره را جمع می‌کنم، این اضافات را توی سطل آشغال می‌ریزم، نه در ظرف نان خشک؛ زیرا این‌ها نه تنها نان خشک نیستند، بلکه اصلاً نان نیستند؛ نه حرمت دارند و نه مصرف غذایی برای حیوانات.

من و خانواده‌ام همیشه نان را به این صورت مصرف می‌کنیم و تا جایی که کیفیت نان اجازه بدهد، نمی‌گذاریم چیزی از آن باقی بماند و جز تکه‌های سوخته بقیه را مصرف می‌کنیم. ظرف نان خشک ما یک ظرف ماست کوچک است که ماه‌ها می‌گذرد و پر نمی‌شود.

متأسفانه فرهنگ ما درباره‌ی مصرف مواد غذایی با فرهنگ اصیل اسلامی خیلی فاصله دارد و اسراف فراوانی در آن دیده می‌شود. در خانواده‌هایی دیده می‌شود که نان تهیه شده، بعد از این‌که تازگی خود را از دست می‌دهد، خیلی راحت و به عنوان نان خشک دور ریخته می‌شود. گمان می‌کنند همین که این‌ها را به عنوان نان خشک جمع می‌کنند و به مصارف دیگری می‌رسانند، دیگر اسراف نیست!

امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: کم‌ترین اندازه‌ی اسراف، دور ریختن ته‌مانده؛ و پوشیدن لباس بیرون در خانه؛ و دور انداختن هسته است. (میزان‌الحکمه، باب اسراف)